Galegos na Escaleira, Lois Pereiro.

Lois Pereiro
por Xurxo Lobato e Antón Losada (1995)

Lois Pereiro en Galegos na escaleira (PDF)

“De sempre se dixo que hai dúas clases de persoas: os que falan e os que teñen algo que dicir. Os que falan, fano sen parar, recoñécense entre si e fanse sitio uns aos outros ou pelexan para seguir perorando. Os que teñen algo que dicir adoitan ser tipos calados, se cadra porque cando se teñen as ideas claras non hai moito máis que falar e o que hai que dicir dise rápido. Lois Pereiro fala claro, simple, directo ao fondo máis fondo do corazón, onde xa non quedan máis sitios para acocharse, cando estás helpless como dixo Neil Young. Coñecino na Coruña, a forza de compartir unha máquina de escribir pequena de cor crema, nun piso que, de noite ao mirar pola fiestra, parece que esteas en Manhatan. Seu irmán e eu faciamos gamberradas na televisión, il poesía. Eran outros tempos, cando pensamos que se podía cambiar este país armados con revistas, ideas, verbas e verbos, antes desta era de gaitas e paleadoras. Teño collido algún libro da súa man: Luna Halcón de Sam Sheppard, falado de cine, logo de ver Miller´s Crossing dos Cohen, feito algunha viaxe en coche i en álbumes de fotografías dende Monforte á Coruña. Monforte, sempre Monforte, pero Monforte non existe, é un invento dos monfortinos na emigración. Poeta resistente, case que na clandestinidade, fumador imprudente, camarada da sombra maldita, casual e inxusta da súa mala saúde de ferro, conductor despistado, silencioso cabaleiro, e sempre, desobediente disposto a pagar o prezo da independencia. Coñecer a Lois Pereiro é saber de alguén a quen respetar. Galicia, si é que estás, recorda. A Lois Pereiro débeselle a cartografía da parte máis escura de todos nós, a que poucas veces somos quen de ver. Un traballo suxo pero que alguén ten que facer, e agora simplemente transcribo e aprendo: descifrar os húmidos monólogos das cisternas de noite, viaxar polo suburbio de aceiro e quilowatios, escoitar as emisoras árabes na onda media neste abatimento desértico de Europa, cando a alerxia ao mundo desperta transpirarse no narcisismo e a vea que nos acolle tan azul para rezar a Penetration prayer: “Pois a demolición / é o ferro que nos arma / celebra a nostalxia / e na ausencia do vicio / conserva o teu odio / condénate / amén”.




XURXO LOBATO

A Coruña, 1956. Este fotógrafo e académico da Real Academia Galega de Belas Artes e colaborador de Xornal de Galicia e do diario ‘El País’ publicou en máis de 40 libros e parte da súa obra atópase en museos como o Reina Sofía ou o Marco.