Caderno de bitácora. Data estelar 2011.2.28

Paseando onte entre os que xa van parecendo os derradeiros días do inverno compostelán veume á memoria un poema dunha amiga a quén fai tempo demais que non vexo.... Cando mo deu a lér non o entendín. Dende onte, creo que sí

EMPÚRRAME

(Poema orixinal de Mariña De Ceo. 1997)

por ventura acollido

na academia da túa indolencia modular



acredito

a firme solvencia dos teus instantes



pola cadrada xentileza da enxeñería do teu espírito

queda o meu apuntalado



gañado

pola túa decencia simétrica



debera confortarme

unha ecuación de semellante pureza



empúrrame

murmura a maceira na horta

onde a malumaxe da casa vella ardeu.



empúrrame

murmura o carballo que fai sombra

onde tódolos antepasados da miña familia durmiron.



empúrrame

o mesmo que quero eu